6 Şubat 2014 Perşembe

Beren Hoşgeldin :)

Sanırım fazlasıyla arayı açmışım .
ilk nereden başlasak acaba , tabi ki doğumdan hayatımda unutamıycağım her zamam bıkmadan usanmadan ilk gün ki gibi hatırlatacağım o an ...

14/08/2013 saat 3'de dr kontrolümüz var ,  güle oynaya işten iznimi aldım ,yapıncaklarımı yaptım ve yola koyulduk mutlu mesut henüz iki kişiyiz ....

ve o güne kadar hala çalıştım hiç dinlenmedim , yanımızda hiç bir  şey yok ne bir çanta ne eşya kontrole gidiyoruz ya pek rahatız , bizde ki rahatlık kimsede yok sanırım :) giderkende hesap yapıyoruz kendime bir şeyler alıcaz bebişimize takımlar alıcaz , daha neler neler tabiki evde ki hesap çarşıya uymadı.

Dr yanına çıktık , akşam üzeri olduğundan hastane pek sessiz sakin idi , kilom tartıldı doğum öncesi kilom (73) ), (şu anki kilom 57) tansiyon ölçüldü ki tansiyon o zaman kadar normal , dr şikayetlerim var mı diye sordu , rahat geçirdiğim hamileliğimde tek sıkıntım ayaklarımın oldukça şişmesi idi , benden çok çevremdeki beni tanıyan tanımayan herkes yorum yaptı , bu halde olunca insan hem hassas hemde oldukça duygusal oluyorsun kafana takmasan da elinde olmuyor işte canını bir şekilde sıkmayı başarıyorlar , olur olmadık sırf muhabbet olsun diye yorum yapıyorlar ....

DR kontrolünde yanımda görümcemde vardı , ayaklarının şişmesi normal mi , niçin böyle oluyor dedi , normal olduğunu her hamile bayanın başına gelir filan dedi , tabi dr olan sıkıntımız daha sonra devam etti , ilk başladığımdan beri memnum kalmadığım ve ısrarlar gitmek zorunda olduğum için katlandığım adam tam gaddar çıktı . kan , idrar testi verdik ardından o çok merak ettiğim nst bağlandık ilk defa , sonrası sonuçları almak için dr yanına gittik saat tam 5 olmuştu , dr bir ekrana baktı birde bize kötü bir şey olduğunu anlamıştım ama dr ağzından çıkan her cümle beni bir kez daha yaraladı , o anda o durumda söylediği her söz içime işledi , değerlerinin bu kadar yükselmesi imkansız dedi , acil olarak seni yatırmalıyız gözetim altında kalacaksın bebeğin ve senin için tehlikeli o an her şey gözümün önünden silindi sanki 2 saat önce ölçtüğü tansiyonum 12/8 iken 18/10 olmuştu , panik halindeydim ne yapacağımı bilemiyorum eşim yanımda ikimizde korkuyoruz ama belli etmiyoruz , soğuk kanlı olmaya çalışsam da gözümden yaşlar süzülüyor , sonra tekrar nst bağlanıyoruz ilk bağlandığımızda dr kalp atışını pek düzgün olmadığını söylemişti meğerse karnıma koydukları o yuvarlak şey adı neyse o biraz kaymış neyse ki bir sıkıntı yok ama tansiyonum tavan yaptı , ve sakinleşmem mümkün değil kendimizi avuttuk hep bu akşam ben düzelicim tansiyon normale dönecek ve biz sabah çıkıcaz umduğumuz gibi olmadı elbet .....

her ihtimale karşı elimden damar yolu açıldı , saat başı tansiyonum ölçüldü , ilaç verildi tekrar idrar testi verdim ama sonuç değişmedi tam 37 haftalık idim ...

hemşire saat 10'da geldi her ihtimale karşı bu akşam bir şey yememem ve içmemem için uyardı , duruma göre dr yarın sabah sezeryana alabilir dedi , ama eşim ve ben hala buna kendimizi alıştırmamıştık ....

yanıma gelen her hemşireden teselli aradım , dr anne ve bebek risk altında derken niçin bize bunu açık ve net söyledi , elbette ki söylemesi gerek ama bunu bizim psikolojimizi düşünerek , o anki durumumuzu hiç mi düşünmedi , 9.aya daha yeni girmişsin bebekte gelişimini tamamladı hani korkulacak pek bir şey yok her şey iyi olacak dese ne kaybederdi acaba ? bu kadar gaddar olunmak zorunda mı ?

sabah saat 6'da hemşire geldi dr bey yapılan tüm testlerin sonuçlarına baktı , ve bu sabah sizi sezer yana almaya karar verdi !!!!!!!

 eşim ve ben şok tabii ki
 hiç beklemediğimiz bir an ve
 ben böyle hayal etmemiştim ......

sez aryanda ki aşamaları biliyorsunuz , olması gerekenler oldu ,  
Her şey o kadar aniydi ki  gelen hemşire sezaryanın epidural mi yoksa normal mı olmasını istersiniz dedi :) bugünlerde en popüler sezeryan epiduralmiş :) şaka gibiler bu işin en popüleri mi olur ;)
bir sürü evrak imzaladık eşimle beraber , epidural'a karar verdik fazla düşünme zamanımız yoktu zaten .
en son o yeşil ameliyat elbisesini giydim , eşimin yardımıyla bir tek ikimiz varız ,
sedyeye bindim , ailelerimiz daha sonra geldi ben ameliyata girdiğimde en son vedalaştığım hayat arkadaşım biricik aşkım idi....
ameliyathane müthiş soğuk , tir tir titredim resmen her tarafım buz kesecek gibi , anesteziyi yapan çatlak biri geldi harbi çatlak yani :) ameliyat boyunca kapıda dikildi herkesle muhabbet etti 

karnıma sıcak bir şey sürdüler belden aşağısı uyuşacağını söylediler zaten bir süre sonra belden aşağısını resmen hissetmedim o an ayaklarımı hareket ettirmek istiyorum ama yok olmuyor .

dr sonunda geldi kesmeye başlıyorum hissediyormusun dedi hayır deyip işleme devam etti , bebişimiz çıktı AĞLAMA sesini hiç duymadım acaba anesteziden dolayı mı bilmiyorum , çarşafa sarıp hemşire bebeğini kokla öp dedi hatırladığım tek yer orasıydı , sonrasından dr apandisit olduğunu söyledi  , onuda alalım mı dedi , alınması gerekiyorsa elbette alınsın dedi , onunla ilgili olan dr 'da geldi oda alındı ve dikişler oldu sonrasında ameliyathane çıkış kapısının olduğu yere getirdiler  ve sonrası bende yok , hiç bir şey hatırlamıyorum ve her defasında o anları bebeğimin ne zaman çıktığını , neler olduğunu eşime soruyorum ...

burada bitmiyor elbette dahası var :)